Piano praten
Bij mij in de Droomfabriek staat een piano.
Soms is een kind moe, weet het even geen woorden of heeft het geen zin in praten.
Het gaat dan automatisch achter de piano zitten. Ik laat het dan een beetje pingelen. Op het juiste moment gaat het kind vanzelf "praten" via de piano.
Ook als het nog nooit pianoles heeft gehad. Je zou denken dat de dingen die het verteld via de piano bestaan uit de antwoorden: ja of nee.
Welke toon je hiervoor aanslaat spreekt voor zich.
Maar dat is niet altijd zo.
Ik maak er een spelletje van.
Vaak begin Ik met een paar simpele maar onverwachte vragen. Zoiets als: "Zeg, lust jij eigenlijk spruitjes?" Dat is makkelijk antwoorden. Tussendoor gooi ik: "ik ben benieuwd, hoe klinkt het als je heel blij bent?" Lijkt een inkopper, hoge toon voor blij en lage toon voor stom- maar ik check het toch altijd even omdat ik zo min mogelijk wil invullen
vanuit mijn eigen perspectief. Na nog een paar gekke vragen (elke lach is meegenomen) kan de: "Hoe was het vandaag op school?" zomaar een heleboel tonen zijn. Wat dan veel meer vertelt dan woorden kunnen. Want "een heleboel" wat is dat? Als blijkt dat dit bv. staat voor een hoofd vol verwarring dan kan ik voorstellen om te beginnen met al die gedachten en gevoelens uit de war te halen. Bij de beelddenkers pak ik er een bol wol bij. We kunnen ook met papier en stiften aan de gang. Of we gaan een potje nep tennissen om het eruit te slaan. Tussendoor leg ik uit hoe dat zit met gedachten en gevoel. En hoe je daar zelf invloed op hebt. En ik luister.
Een piano gesprekje hoeft maar kort te duren en geeft zowel het kind als mij veel inzicht.
Marieke Drent-Elkerbout