Hij zat in groep 6 en deed steeds alles fout zei hij. En hij moest heel snel huilen. Het werk in de klas ging regelmatig mis. Hij dacht steeds: Maar zo makkelijk kan het antwoord toch niet zijn? en dacht dan zo lang na dat hij er of te lang over deed of volgens het boekje het verkeerde antwoord gaf.

"Ik wil wel bij je komen maar ik doe niet mijn ogen dicht en alle deuren moeten open blijven."

Een jongen van 11 die zo vaak in een kast is opgesloten door klasgenoten dat het niet meer in een ruimte durft te zijn waar de deur dicht is."

Al zijn vrienden verspreid over heel de wereld en in alle leeftijden hadden afgesproken om op deze tijd allemaal online te zijn. Dit om mijn kind een beter jaar te wensen en te vertellen dat ze er voor hem waren. Pas toen begreep ik dat de online wereld van jongeren zoveel meer is dan samen gamen.

Wanneer mijn vader mij helpt met wiskunde, dan moet ik ZOVEEL geduld hebben.

"En dat de wereld naar de klote gaat dat komt door jou!"

Riep ze naar mij met een rood hoofd.

Ze schrok er zelf van.

Gisteren sprak ik iemand die bang was maar absoluut niet onder hypnose wilde. Het is dat hij mij al een tijd kent en dus weet hoe en wie ik ben maar zodra we oogcontact hadden riep hij al: Ben je mij nu aan het hypnotiseren?

Whats doesn't kill you makes you stronger." Ik vind dat dus de allergrootste bullshit. What doesn't kill you kan zorgen voor trauma; ziekte, angststoornissen, depressie, verslaving, eetstoornissen, lichamelijke klachten enz.

"Ik denk dat ik autistisch ben.

Mijn ouders zeggen van niet maar op school zeggen ze van wel.

Ga je dan tegenover mij zitten en de hele tijd naar mij kijken? Ik ben echt niet gek in mijn hoofd ofzo? Dan ga je mij zeker vertellen wat ik moet doen?

Ehm nee.

Hoera voor jou, groot compliment dat je dit hardop durft te vragen. Dat is mooi want dan kan ik je meteen vertellen dat dit niet is wat je gaat doen.

Regelmatig komen er jongeren bij mij die niet makkelijk kunnen praten.

Tenminste dat denken ze want hun omgeving, ouders, school, hulpverlening, zegt dit.

Naar mijn idee wordt praten behoorlijk overschat. Er zijn natuurlijk veel meer manieren om je te uiten.

Onderstaande zie ik regelmatig gebeuren.

Ik neem hierbij de vrijheid om de stem van de jongeren in te kleuren.

Ik doe al zolang irritant en vervelend dat het niemand opvalt als ik het anders probeer te doen.

Op het juiste moment gaat het kind vanzelf "praten" via de piano. Ook als het nog nooit pianoles heeft gehad.

Je zou al jouw ikken kunnen vergelijken met een orkest. Prachtig als dat in harmonie is. Maar zodra die ene trompetist knetter vals, uit de maat of te hard gaat trompet-roeptoeteren klinkt het geheel opeens een stuk minder.

Hartstikke leuk natuurlijk als je kind al jouw positieve eigenschappen en talenten heeft geërfd. Maar hoe zit het met de minder fijne eigenschappen?