"En dat de wereld naar de klote gaat dat komt door jou!"

Riep ze naar mij met een rood hoofd.

Ze schrok er zelf van.

Ik zei niks. Ze zou vanzelf wel gecorrigeerd worden door een leeftijdsgenoot en ik begreep haar emotie.

---

"Jullie hebben er echt een zooitje van gemaakt" riep ze er achteraan.

"Eh, Marieke is juist wel met het milieu bezig hé, ze rijd geen auto en eet geen vlees enzo. Dat weet je toch wel?"

Kijk daar was het al. Ik hoefde helemaal niets te doen.

Bovendien dacht ik aan de plastic zak die ik net snel in de verkeerde vuilnisbak had gepropt omdat de plastic bak weer eens te vol zat en ik te lui was om naar beneden te lopen en hem te legen.

"Nou jij dan niet als persoon maar wel jouw generatie."

"Daar heb je helemaal gelijk in" antwoordde ik. "Mijn generatie heeft er een zooitje van gemaakt en de generatie daarvoor ook".

Na een stilte zei een ander.

"Ik vind het eng. Ze denken dat we er niet over nadenken maar ik lig er wakker van".

En toen hadden we de kern.

Dat is waar dit gesprekje in wezen over ging.

Angst voor het klimaat is angst voor

De toekomst,

Het leven.

Ik vertelde dat je niets meer kan doen dan je best om bewust te leven en dat ik denk dat de aarde zich niet laat vernietigen ook al doen we nog zo ons best. Dat is enkel mijn gedachten en je moet mij vooral niet geloven. (zeg ik er altijd achteraan want als ik iets wil is dat ze zelf nadenken)

Er werd wat geknikt en ge-humd

Dat je zorgen maken mag en misschien soms zelfs moet en dat het echt aan hun is hoe hun toekomst eruit gaat zien en dat dit goed nieuws is.

Daar keken ze van op. Hoezo dan?

Jullie kunnen verandering brengen of doen dit al en ik vertrouw jullie volledig.

Dat vonden ze wel wat.

En nu ga ik die plastic zak uit de vuilnisbak trekken en in de goede afvalbak gooien...

 
Marieke Drent-Elkerbout