Whats doesn't kill you makes you stronger."
Whats doesn't kill you makes you stronger."
Ik vind dat dus de allergrootste bullshit.
What doesn't kill you kan zorgen voor trauma; ziekte, angststoornissen, depressie, verslaving, eetstoornissen, lichamelijke klachten enz.
Hoe je daar vervolgens mee omgaat dat maakt je sterker. Maar dat is dus iets heel anders.
Trauma gaat in je lijf zitten en kan daar heel lang opgeslagen blijven. Tot het toch opeens "kiekeboe!" roept en jij denkt: mooi niet! Trauma wordt zichtbaar door pijn. Geestelijk, fysiek of beide. Vervolgens ontken je dat. Dat komt echt niet daardoor! Zo lang geleden, zo erg was het niet. Je vindt het misschien zelfs belachelijk.
Toch blijft die "kiekeboe!" om de hoek komen en komt er vroeg of laat een moment dat je durft te erkennen dat het wel erg was en is en het je nu nog steeds beïnvloed. Meer dan dat je wilt. Het beïnvloed je beslissingen en je reacties. Wanneer je dat beseft kan er een gevoel zijn van wanhoop. Het gevoel dat het erger is dan ooit en nooit meer over gaat.
Of misschien voel je je schuldig. Want als je nou dit of dat had gedaan ja dan was het vast anders gelopen...Nee, je had toen 3 keuzes. Vechten, vluchten of bevriezen. Je lijf heeft gekozen wat de beste methode was om te overleven op dat moment. Zo simpel is het. Met de kennis die je nu hebt zou je lijf nu misschien andere keuzes maken. Dat zou kunnen. Maar toen en nu daarin zit verschil. Toen deed je wat toen het beste was. Het bewijs is er want je leeft nog.
Dan is er boosheid. En je wilt weten waarom het is gebeurd? Geloof mij "Waarom" brengt je geen stap verder. Je denkt misschien: als
ik nou maar begrijp waarom mij dit is overkomen dan kan ik het accepteren. Heb ik zelf veel tijd aan verspild. Maar dan weet je misschien ooit waarom iets is gebeurd en dan? Het veranderd uiteindelijk niets aan je gevoel ook al denk je misschien van wel.
Boosheid gaat over in verdriet. Verdriet in acceptatie. Acceptatie is een lastig iets.
Je keurt het niet goed, dat is echt iets anders, je accepteert het. Je kunt er namelijk niets aan veranderen, het is gebeurt.
Tijd om te gaan leven in plaats van overleven.
Ik zal andere nooit vertellen wat ze moeten doen. Dat kan ik niet en zou ik bijzonder arrogant vinden van mijzelf.
Dit is hoe ik het zie vanuit mijn eigen ervaring en hoe ik mensen wil begeleiden. In wezen is het voor mij zo: Wat je toen nodig had kun je nu aan jezelf geven. Makkelijk? Nee. Mogelijk? Zeker.
Zelf had ik hier de afgelopen jaren graag iets meer over willen lezen vandaar dat ik dit post. Doe er het jouwen mee. Ik hoop dat je er iets aan hebt. Bij vragen, welkom.
Marieke Drent-Elkerbout